Κάθετος έρωτας Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας. Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή. Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής. Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε. Θαρρείς πως ο έρωτας δεν είναι του παρόντος. Ανήκει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον. Είναι και αυτός κομμάτι της ανθρωπότητας. Κομμάτι που πληγώνει η κοινωνία αλλά που δεν το αγγίζει. Έτσι και το κομμάτι χορού έγινε κάθετος έρωτας. Έτσι νιώθεις πως η στιγμή είναι κομμάτι αθανασίας. Δεν υπάρχουν πια κορμιά. Μόνο σώμα. Ταλάντωση. Συντονισμός. Το πάθος γίνεται πόθος. Δεν υπάρχουν πια χάδια. Δεν υπάρχουν πια επιφάνειες. Μόνο αγάπη. Μόνο βάθος. Δεν λατρεύεις. Ζεις. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος είναι ένας. Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Μετέωρος. Έτσι είναι ο κάθετος έρωτας. Μια σπάνια συνάντηση του βάθους με το μετέωρο.

Ν. Λυγερός

« Άνοιξη άνθιζαν άλλοτε τα ρόδα μα τώρα μεσοχείμωνα τους πορφυρούς εμείς μισανοίγουμε κάλυκες

μειδίαμα γλυκό να κάνουμε στη μέρα τούτη που χαράζει,

μέρα των γενεθλίων σου που όλο και πιο σιμά σε φέρνει στη νυφική παστάδα.

Σε πανέμορφης γυναίκας τους κροτάφους να φαντάζουμε τόχουμε τύχη πιο καλή παρά στου ήλιου του εαρινού το λάμπος»

Κριναγόρας

(απόδοση Οδ.Ελύτη)

...βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες...

...πέτρες της θύμησης...

Κατεχόμενες μνήμες

Κατεχόμενες μνήμες

Ν. Λυγερός

Εκεί που πήγαμε για να δούμε τους ανθρώπους αφήσαμε κατεχόμενες μνήμες για να μην χαθούν στις ελεύθερες περιοχές που δεν υπήρχε τίποτα εκτός από την κοινωνία που προσπαθούσε να επιβιώσει μόνη της χωρίς στήριγμα μέσα στην κυριαρχία ενός ξεχασμένου παρόντος.

...η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει.

Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του। Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά — θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους — να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει।

Νίκος Καζαντζάκης "Αναφορά στον Γκρέκο"

...δείχνοντας με ποιον τρόπο γεννιέται η Ομορφιά...!!!

“Μακριά απ’τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο

πλάι της μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόη-

μα, κι όπου το μόνο φως νά’ναι από την πυρά που

κατατρώγει όλα μου τα υπάρχοντα.

Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν’ αντέχουμε το βάρος από

τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και

στη συμβασιλεία των άστρων,

Σα να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο

αποτρόπαιοι κρότοι

Και πως, αφ’ ότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα

στέρνα η μοναξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!”