...δείχνοντας με ποιον τρόπο γεννιέται η Ομορφιά...!!!

“Μακριά απ’τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο

πλάι της μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόη-

μα, κι όπου το μόνο φως νά’ναι από την πυρά που

κατατρώγει όλα μου τα υπάρχοντα.

Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν’ αντέχουμε το βάρος από

τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και

στη συμβασιλεία των άστρων,

Σα να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο

αποτρόπαιοι κρότοι

Και πως, αφ’ ότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα

στέρνα η μοναξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!”