...η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει.

Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του। Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά — θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους — να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει।

Νίκος Καζαντζάκης "Αναφορά στον Γκρέκο"

...δείχνοντας με ποιον τρόπο γεννιέται η Ομορφιά...!!!

“Μακριά απ’τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο

πλάι της μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόη-

μα, κι όπου το μόνο φως νά’ναι από την πυρά που

κατατρώγει όλα μου τα υπάρχοντα.

Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν’ αντέχουμε το βάρος από

τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και

στη συμβασιλεία των άστρων,

Σα να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο

αποτρόπαιοι κρότοι

Και πως, αφ’ ότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα

στέρνα η μοναξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!”

Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε

αντίκρυ απ’τα βουνά μιαν αλαφράδα, μ’ όλο που η

μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη.

Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το

χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη

Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια

-το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του

καπνού από τα καμίνια - στης θαλάσσης την έμπαση

αγρυπνούσε

Αλλιώς ωραία!

...στης θαλάσσης την έμπαση αγρυπνούσε Αλλιώς ωραία!

Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε

αντίκρυ απ’τα βουνά μιαν αλαφράδα, μ’ όλο που η

μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη.

Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το

χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη

Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια

-το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του

καπνού από τα καμίνια - στης θαλάσσης την έμπαση

αγρυπνούσε

Αλλιώς ωραία!

...στη Δωρεά αυτήν συμβάλλουν όσες πεταλούδες έχουν το Χάρισμα...από μια πολύ όμορφη από αυτές του κήπου μου,την αδελφή Ψ!, έλαβα το παρακάτω...

Η πεταλούδα ψυχή

Ήταν ένας σοφός δάσκαλος και ένας μαθητής του . Επειδή τα πάντα που έλεγε στον μαθητή του ήταν τόσο σοφά θέλησε ο μαθητής να πειράξει τον δάσκαλό του και να τον πιάσει αδιάβαστο κάπου .

Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό . Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός .

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και αφού την έκλεισε στον καρπό του ρώτησε τον δάσκαλό του .

*Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου ;*

*Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου* .

Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο . Η πεταλούδα είναι μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και η δική του . *Λοιπόν δάσκαλε , συνεχίζει ο μαθητής , είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή;* ξαναρωτά ο μαθητής .

Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:

*Από το χέρι σου εξαρτάται*.....!

Άρα η τύχη της ψυχής μας εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους . Διότι την σωτηρία της , την κρατάμε στο χέρι μας.......

*Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς* . (Όμηρος από Μ. Ασία) .

H ιστορία ομοιάζει με την παρακάτω:

Πολύ παλιά, σε μια μικρή πόλη, ζούσε ένας Γκουρού με τους μαθητές του. Μια φορά ο πιο ικανός μαθητής σκέφτηκε:

*Υπάρχει άραγε ερώτηση στην οποία δε θα μπορούσε να απαντήσει ο δάσκαλός μας* .

Έπειτα πήγε στο λιβάδι και αιχμαλώτισε μια πεταλούδα. Την κρατούσε μέσα σε μισοσφιγμένη γροθιά του και μειδιώντας πλησίασε τον δάσκαλό του:

- Δάσκαλε, κρατάω μια πεταλούδα, μπορείτε να μου πείτε αν είναι ζωντανή ή νεκρή;

Ήταν έτοιμος να σφίξει τη γροθιά του ή να αφήσει την πεταλούδα αναλόγως με την απάντηση του Δασκάλου του . Όμως ο Δάσκαλος είπε:

- Η απάντηση είναι στο χέρι σου .